یک اتفاق وحشتناک و غیرقابل کنترل، ضربۀ روحی نامیده می شود. فجایع طبیعی یا ضربۀ سنگینِ یک حادثه مانند مصایب جنگ، خشونت عمدی جسمی و تجاوزهای جنسی- از انواع ضریه های روحی یا اتفاقات تروماتیک محسوب می شوند. مقابله و کنار آمدن با ضربه های روحی که توسط افراد دیگر ایجاد می شوند، به مراتب سخت تر است.
این مخرب ترین تجربه ای است که ممکن است برای یک شخص رخ دهد ومیتواند در طولانی مدت باعث ایجاد بیماری های جسمی و روحی متعددی برای فرد آسیب دیده شود.
اگر این آسیب در اسرع وقت درمان نشود جسم و ذهن فرد در همان موقعیت و شرایط متوقف میماند و به زبان دیگر در لحظه ی تجربه ی تروما ذهن فریز میکند و حتا پس از گذشت سالها فرد همچنان با فیلتر آسیب و ضربه روحی ای که به او وارد شده است زندگی میکند و همه ی تصمیمات و واکنشهایش تحت تاثیر آن اتفاق شکل میگیرد. همه اینها تنها به یک دلیل ساده رخ میدهد.
مغز در تلاش است تا فرد را از خطر آسیبهای احتمالی و مجدد در آینده حفظ کند.به همین دلیل مادامیکه این آسیب در فرد درمان نشده باشد, آژیر خطر در مغز روشن میماند و ذهن, روح و بدن درحالت دفاعی و تلاش برای نجات یافتن و محافظت از فرد قفل میشود. این در حالی است که خطر مدتهاست از بین رفته و دیگر وجود خارجی ندارد.
ضمن اینکه نتیجۀ یک تجربه آسیب زننده و تروماتیک در انسان ها متفاوت است و همه افراد بیماری را تجربه نمیکنند. این که آیا یک نفر در تجربه ای آسیب زننده بهبود پیدا می کند و چگونه، به محیط اجتماعی، دوستان، اقوام و شرایط زندگی او بستگی دارد. طبیعتاً این مسأله به این حقیقت که آیا نهایتاً مغز میتواند احساس امنیت کند و آژیر خطر را خاموش کند نیز بستگی دارد. درهر مورد، روند نقاهت و دوباره بهبودیافتن، نیاز به زمان دارد.
مطالعات و آزمایشهای به عمل آمده بر روی بازماندگان و سربازان جنگ که تروماهای بسیار شدیدی را تجربه میکردند نشان میدهد که تپینگ یکی از سریعترین و قدرتمند ترین راههای درمان وبازیابی سلامت روحی در زمینه تروما محسوب میشود.
